Wjeżdżamy do Rzymu. Etap 20.

                Budzimy się rano i za oknem widzimy jeden z piękniejszych widoków. Nowy dzień wstaje.

                                              I powoli rozjaśnia się wokół. 

                           Cieszymy się chwilą przed Drogą, uświadamiając sobie że za około 70-80 kilometrów dojedziemy do serca Rzymu.

                                     Przed nami otwiera się wiele nowych drzwi....

                                                Na twarzach uczucie, które trudno zidentyfikować jako radość ;) Czyżby była to zapowiedź depresji po sukcesie?

                                    Opuszczamy miejsce tajemnicze i jedziemy w prawo...

                       Po kilkunastu minutach okazuje się  że wybraliśmy się zupełnie w drugim kierunku. Tak jakby do Lubina ;)

                    Na tym ryneczku spotykamy Polkę od wielu lat mieszkającą we Włoszech.  Przy kawie analizujemy dalszą drogę i prostujemy nasze ścieżki ;)

                           Wyjazd z tego miasta, położonego na szczycie góry, okazuje się równie ekscytujący, jak wjazd. Serpentyny i przepaście, pod górę i z góry. 

                      Zdjęcie na pamiątkę. Niby wszystkie drogi wiodą do Rzymu, ale dobrze się  upewnić.
 

                                                                     Zjeżdżamy z góry.

                               Wyprzedza nas sznur zabytkowych włoskich autek, klaksonując z radością. Dla nas!!! Na nas!!!

                                                   Jedziemy drogą zwaną Via Flaminia.

                                Mijamy pobocza ze śmieciami, opuszczonymi domami, ruderami....Jak nam się zaczyna nie podobać, to okazuje się, że tu właśnie łapiemy gumę i musimy spędzić w tym miejscu trochę naszego cennego czasu. 

                       Zaczynamy  oczekiwać  jakichś miejskich  przedmieść ...Nie żeby jakichś fajerwerków ;)

                    A krajobrazy ciągle sielskie, wiejskie.... Droga bez pobocza, bez miejsca na zjazd.

                        Na jedynej ławce od kilkunastu kilometrów zjadamy uroczysty obiad.

                                                            Jedziemy coraz szybciej.

                               Nie wiadomo kiedy zaczyna się ściemniać. A Rzymu nie widać ;(                           

                              Nawet mijamy oznaczenie terenu zabudowanego - że niby już ROMA ?

                           Pokonujemy kolejne wzniesienia. Każdego napotkanego człowieka pytamy, czy jedziemy dobrą drogą na Rzym. Zdziwione spojrzenia nie przekonują nas ....

                           Aleją willową dojeżdżamy o zmierzchu do Domu Polskiego Jana Pawła II.

                 Nazwa ładna, idea godna, miejsce urokliwe (wielki gmach wybudowany z darów i datków Polaków), ale przyjęcie nas - pielgrzymów słabe, najsłabsze, najmniej serdeczne z wszystkich. "Nie wiemy, czy mamy miejsca", "Dlaczego nie macie rezerwacji?", "Miejsca są dla gości, a nie dla Was".

                Nie uzyskujemy zgody, żeby rowery stanęły pod jakimkolwiek zadaszeniem (zbliżał się deszcz).

Na mszy dla pielgrzymów jakoś też nijak, wielkie słowa, a gestów życzliwości żadnych.

                   Pomimo obecności języka polskiego i  Polaków wokół czujemy się obco i nieswojo. Smutno, zimno...brrrrr....

                                  Uczymy się pokory i czekamy na jutrooooooooooooooooo!!!!!